Pelteleşmiş beyninizde kirden parlayan bir kanepede yan gelip yatmış semiz bir uşak gibi pinekleyen düşüncenizi, kanlı bir yürek parçasıyla tedirgin edeceğim, … dalga geçeceğim, geberesiye küstah ve zehir dilli. Tek bir ak saç yok ruhumda, yaşlılığın mızmızlığı yok ! Dünyayı bozguna uğratarak sesimin gücüyle yürüyorum – yakışıklı, iki yaşında.
Mızmızlar! Kemana yatırırsınız aşkı siz. Kabalar, onu trampete yükler. Fakat, tersyüz edebilir misiniz kendinizi benim gibi,
– ve gök gibi, renk değiştirerek ansızın – ister misiniz öylesine, sevecen olayım ki öylesine hani, köpek değil de, pantolonlu bir bulut desinler bu!
Mayakovski,Bulut,Umut

…Benim yalnızlığım köpek yalnızlığı
Sürer bütün sokakları boyunca dünyanın
Nereye varsam
Orada yalnızlığı beni bekler bulurum

Her sabah evler boşalır
Bir sel akar sokaklardan caddelere
Ben kendi içimde kaybolurum
Ne gidecek yerim vardır ne bekleyenim
Gökyüzü saltanatım, dünya soframdır benim
Zamanlar geçer, mevsimler değişir
Değişmez benim kaderim
Görür yüzüme bakanlar ilk aldanmışlığımı
Söyler köpek yalnızlığımı gözlerim…

Ümit Yaşar Oğuzcan